Συνύπαρξη - Αποσπάσματα

Βοηθούσαμε να μη μας βοηθήσουν. Ήταν πάντα μια παράξενη πληγή η βοήθεια των άλλων.

***

Η συντροφιά είναι κάτι ευαίσθητο. Κάτι σαν την επιφάνεια ενός ατάραχου δέρματος που μόλις τ’ αγγίξει λεπτά η αφή αντιδρά. Κι ανατριχιάζεις. Ή σαν μια φρεσκοβαμμένη επιφάνεια που περιμένει ένα αιχμηρό αντικείμενο να την σημαδέψει.

***

Τίποτα δε μας ανήκει. Μοιραζόμαστε μεταξύ μιας έλευσης και μιας αναχώρησης.

***

Το σώμα είναι πληγή. Λογαριάζει πάντα με επιθυμίες και χάνεται. Κουράζεται απ’ το βλέμμα των άλλων κι αγριεύει. Πες το αμηχανία, πες το απόγνωση, το σίγουρο είναι ότι μαζί του γεννιέται μια ανερμήνευτη κατάρα που το οδηγεί προώρως στη φθορά.

***

Και μείναμε λίγοι. Όχι ασήμαντοι, αλλά λίγοι…

***

Η σοφία είναι ο χώρος του αιώνιου εγκλεισμού μας. Μεταλλάσσει τα όνειρα, βαθαίνει τις πληγές και λύνει κόμπους από αθώους για να τους σφίξει επάνω μας.

***

Μεγαλώνω θα πει σωπαίνω.

***

Ό,τι πρόλαβα να περισώσω, κάποιες άπραγες σκέψεις ή λίγες μετρημένες συγγνώμες που δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν.

***

Αυτοάνοσο νόσημα η ζωή. Και το σώμα ένα κενό διαταραγμένης αυταπάτης.