Το βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου Γιώργου Σαράτση βρίσκεται στα χέρια μου. Είναι σαφής η ταύτιση με τον συγγραφέα. Άραγε τι το καλύτερο από το να κερδίζεις τον αναγνώστη σου με μία ματιά; Στη περίπτωσή μου μια φράση ήταν αρκετή: «Παλαιότερα σ’ αυτούς του δρόμους παίζαμε κρυφτό». Αυτό ήταν, η συγκίνηση διατρέχει τα σωθικά μου. Οι «38 στοχασμοί αφιερωμένοι στο πληκτικό αδιέξοδο μιας ζωής γεμάτη μνήμες, έρωτας και επαναλαμβανόμενη μοναξιά…» με καλούν να τους διασχίσω. Στα μονοπάτια των γραμμών συνέβη κάτι μαγικό, μπήκα σε διάλογο με τον συγγραφέα. Μου λέει: «Συμπυκνωμένο σκοτάδι. Κι η πόλη άδεια. Υπάρχουν χρώματα στο σκοτάδι, με επιβεβαίωσαν. Η επιβεβαίωση κυκλοφορεί. Τα κατάφερα;» Τι άλλο παραπάνω να καταφέρει ένα βιβλίο από το να σου διακινήσει κάτι απ’ το μέσα σου; Τι παραπάνω απ’ το να γίνεσαι κι εσύ ένας ήρωας, εκεί στο περιθώριο των γραμμών; «Και ‘συ απών». Θα σου δανείσω το βιβλίο μου για να σε επιβεβαιώσω πως είμαι παρούσα, εκεί μέσα είμαι και προσποιούμαι πως ξέχασα το μότο σου για τις απρόσμενες στιγμές: «Τόση ζωή ακριβώς, όση χρειάζεται για να νιώθουμε πως δεν υπάρχουμε πια».

[Βιβλιοκριτική της Αν. Ντ. στο Περιοδικό "Διαβάζω", Τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2012 (Νο 531), σελ. 101]