Πάντα η πλήξη ήταν, είναι και θα είναι μια αργή ρήξη με το παρόν· και το «Θα φύγεις νύχτα» 38 στοχασμοί για την πλήξη της καθημερινότητας (εκδ. Φαρφουλάς, 2012) του νεότατου ποιητή Γιώργου Σαράτση (Ελασσόνα, 1986) είναι η αγωνία ενός νέου ανθρώπου, που διαβιεί στην συμπρωτεύουσα και ως νέος άνθρωπος αφουγκράζεται με μαεστρία τους βιορυθμούς της πόλης, τις καταγράφει μέσα από τα οπτικά του κέντρα, τις επεξεργάζεται στην ψυχή του και τις μετουσιώνει σε πεζοτράγουδα. Μια ξεχασμένη μορφή πεζής ποίησης, κατά κόρον λαϊκή, η οποία ευτυχώς δειλά-δειλά επανέρχεται στο προσκήνιο.
Στα πεζά ποιήματα του τόμου, ο Γιώργης με μαεστρία και εξυπνάδα παραπάνω απ’ αυτή που του πρόσφερε η ηλικία του (τότε ήταν μειράκιον) πέρασε μέσα από κόσκινο την επικούρεια φιλοσοφία, την έκανε κτήμα του, την προσάρμοσε στην ζωή και στην καθημερινότητά του, και μέσα από το επικούρειο βλέμμα του, που το ζηλεύω, έγραψε στα καλά καθούμενα τα ποιήματα του τόμου· ποιήματα που όλοι έχουμε νιώσει και ο κάθε ένας νομίζει ότι είναι ο μοναδικός που τα νιώθει. Ο υποψιασμένος αναγνώστης εύκολα μπορεί να το δει. Δεν αναμασά την κουλτούρα· την παράγει…
Το πρώτο (και ως τώρα το μοναδικό) βιβλίο του Γιώργου Σαράτση με 38 στοχασμούς είναι χωρισμένο σε τρεις άξονες. Ο πρώτος τιτλοφορείται «Σε δεύτερο πρόσωπο», καθώς πάντα στην τέχνη και δη την ποιητική, μιλάς καλύτερα σε δεύτερο πρόσωπο για αυτά που στην ουσία είναι πρώτο. Παρόλο που όλη η Τέχνη είναι σε πρώτο πρόσωπο γιατί είναι κομμάτια από το βλέμμα του δημιουργού, δοσμένα με τον τρόπο που τα αρμόζει.
Ο δεύτερος τιτλοφορείται «Συνύπαρξη». Στην ζωή είναι δύσκολο να πηγαίνει μόνος. Ρωτήστε τους μόνους. Τους συγχρόνους Αγίους. Αυτούς που περπάτησαν μόνοι ολόκληρη ζωή. Και ο Γιώργης το ξέρει αυτό καλά. Μπορείς να συνυπάρχεις μόνο όταν υπάρχεις. Και ο Σαράτσης ευτυχώς υπάρχει μέσα στην σκέψη και επικοινωνεί. Είτε με το «καλημέρα» είτε με τέχνη.
Ο τρίτος άξονας έχει για τίτλο «Πορτρέτα Αναμνήσεων». Τί είναι το Πορτρέτο; Τίποτε άλλο παρά μια απαθανάτιση της εξελικτικής πορείας ενός ανθρώπου μία δεδομένη στιγμή. Και τί είναι ανάμνηση; Κάτι που ―δυστυχώς― μπαίνει στο χρονοντούλαπο; Βέβαια όχι. Και τα μουσεία όπψς και τα βιβλία έχουν το κοινό τους. Μόνο από μια μερίδα ανθρώπων θεωρούνται μούχλα.
Και το πορτοκαλί βιβλιαράκι του Γιώργου Σάρατση κλείνει μέσα του ένα κομμάτι ιστορίας. Αυτή των νιάτων μας. Και όπως το, επίσης, πορτοκάλι βιβλίο «Ρεμπέτικα τραγούδια» του Ηλία Πετρόπουλου ανάδειξε ―και θα το κάνει ες αεί― σαν αρτεσιανό φρέαρ την ζωή των ρεμπετών, έτσι και το βιβλίο του Σαράτση αναδεικνύει κάτι επίσης πολύ σημαντικό: την σκέψη των νιάτων. Των νιάτων που κάποτε υπήρξαμε. Σαν φρέαρ αρτεσιανό, τουλάχιστον για ’μένα που είμαι μεγαλύτερος. Και θα επανέρχομαι σ’ αυτό όσο μεγαλώνω. Ες αεί.
[κείμενο του Νίκου Λέκκα]
