(...) Θα μπορούσε κάλλιστα να πει κανείς ότι πρόκειται για ποιητικά δοκίμια. Σε σας επαφίεται.. «Μη φύγεις νύχτα».. Πάντα μου άρεσαν οι αντιστροφές, οι κόντρες στη μουσική, οι αριστερόστροφοι χοροί. Στο Γιώργο τα βρήκα.. ο Γιώργος αναμένει με τη βεβαιότητα «θα φύγεις νύχτα»… και η βεβαιότητα γίνεται παρά-κληση - «μη φύγεις νύχτα». Παράκληση συλλογική κι αντιπροσωπευτική του ά-καιρού μας καιρού… «μη φύγεις νύχτα».. Η φωνή εκείνη που πρωτάκουσα αντηχεί ακόμη, διαβάζοντας το βιβλίο, «γράφει» η φωνή του∙ απλά και κατανοητά. (...) Η μνήμη του βρεγμένου τσιγάρου. Το αγόρι το σιωπηλό, ο ενσαρκωμένος εγωισμός του πληγωμένου αγοριού, το πιο όμορφο κι άπιαστο όνειρο - δεν φεύγουν νύχτα∙ είναι ζήτημα έλευσης κι όχι φυγής.. και το σώμα.. «αυτοάνοσο νόσημα η ζωή» - λόγια δικά του.. «Νέα σελήνη», «Στιγμιότυπο», τίτλοι προ-κλητικοί να τους αφουγκραστείς, να τους απολαύσεις.. κι η μοναξιά.. αυτή η υπέροχη, γητεύτρα, μαγική μας μοναξιά, ανυπαρξίας.. Το ανύπαρκτο σ’ ένα βιβλίο που διαβάζει κανείς χωρίς ανάσα, ανάπαυλα, δεύτερη σκέψη..
Γ.Α.
